ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ / ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ: ΣΑΒΒΑΤΟ 3/12

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ EVEREST

Την Πέμπτη 1/12/16 λίγο μετά τις 9 το πρωί σημειώθηκε έκρηξη στο κατάστημα EVERESTπου βρίσκεται στην πλατεία Βικτωρίας. Αποτέλεσμα αυτού ο θάνατος της λογίστριας της επιχείρησης και ο τραυματισμός ακόμα 3 εργαζομένων και 2 πολιτών. Η εργαζόμενη εγκλωβίστηκε στο γραφείο που δούλευε, το οποίο η εταιρία, προκείμενου να γλιτώσει χώρο και χρήμα, είχε τοποθετήσει στον υπόγειο χώρο δίπλα από την κουζίνα του καταστήματος όπου εκείνη την ώρα γίνονταν εργασίες συντήρησης χωρίς η εταιρία να έχει φροντίσει για τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας.

Ως σωματείο γνωρίζουμε πολύ καλά τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στους χώρους εργασίας. Για κάθε αφεντικό, μικρό ή μεγάλο, στόχος είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους, με κάθε τίμημα , ακόμα και με τη ζωή των ίδιων των εργαζομένων. Η συγκεκριμένη αλυσίδα έχει απασχολήσει και στο παρελθόν με τις εργασιακές συνθήκες που επιβάλλει, με αποκορύφωμα την απαγωγή και τον εκφοβισμό εργαζόμενης προκειμένου να γλιτώσουν μόλις μερικές χιλιάδες ευρώ που αντιστοιχούσαν στην αποζημίωσή της για 13 χρόνια εργασίας.

Με βάση αυτά καθόλου παράξενο δεν μας φαίνεται ότι η εν λόγω εταιρία, με τις πλάτες του κράτους, για ακόμη μια φορά βάζει το κέρδος πάνω απ΄ την ανθρώπινη ζωή . Να σημειώσουμε εδώ ότι, δεν μιλάμε για μια οποιαδήποτε επιχείρηση αλλά για μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες καφέ και επισιτισμού στην Ελλάδα, μέλος του ομίλου Vivartia, η οποία ανήκει κατά ποσοστό 91% στην MarfinInvestmentGroup (M.I.G.). Κανένας λοιπόν δεν πείθεται από τη ανακοίνωση της εταιρίας η οποία δηλώνει συγκλονισμένη και μιλά εκ μέρους των εργαζόμενων της χαρακτηρίζοντας το γεγονός ως ένα ακόμα θλιβερό συμβάν.

Ως εργάτες/τριες δεν το αντιλαμβανόμαστε ως τέτοιο ,αλλά ως μία ακόμα εργοδοτική δολοφονία που έρχεται να προστεθεί στη μεγάλη πλέον λίστα των καταγεγραμμένων και μη εργατικών “ατυχημάτων” .

Το σημερινό εργοδοτικό έγκλημα δεν θα είναι το τελευταίο εάν ως εργατικό κίνημα δεν δώσουμε μαζικά την απάντησή μας, αν δεν υπερασπιστούμε τα ταξικά μας συμφέροντα, αν δεν αντισταθούμε στην εργοδοτική τρομοκρατία, στην υποτίμηση της εργασίας μας και κατ’ επέκταση της ίδιας μας της ζωής. Είναι καιρός να οργανωθούμε συλλογικά μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας μας και να κάνουμε ξεκάθαρο πως δεν είμαστε ούτε αναλώσιμοι ούτε υποταγμένοι.