Στηρίζουμε- συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις ενάντια στην ψήφιση του πολυνομοσχεδίου

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ

Μόλις πριν ένα μήνα, η κυβέρνηση, επιβεβαιώνοντας στο έπακρο τον ρόλο του καλύτερου διαχειριστή της κρίσης του κεφαλαίου, είχε φέρει άρον-άρον στη Βουλή προς ψήφιση μια έκτακτη τροπολογία που πλήττει μια από τις κορυφαίες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, την απεργία, και την ίδια στιγμή ναρκοθετεί το κατακτημένο, επίσης, δικαίωμα της αποζημίωσης μετά από εργατικό ατύχημα. Μερικές μέρες μετά η τροπολογία αποσύρθηκε για να ξανακατέβει μέσα στα πλαίσια του πολυνομοσχεδίου που κατεβαίνει και ψηφίζεται εσπευσμένα αυτές τις μέρες.

Η τροπολογία περιλαμβάνει στο πρώτο σκέλος της ρυθμίσεις που ουσιαστικά καταργούν την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία. Και αυτό γιατί, για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας, απαιτείται η παρουσία στη γενική συνέλευση  σωματείου τουλάχιστον του ενός δεύτερου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών. Σε μια εποχή που στους χώρους δουλειάς κυριαρχεί ο φόβος της ανεργίας, οι εκδικητικές απολύσεις,  αλλά και  το κλίμα εκβιασμού και τρομοκρατίας πριν από μια απεργία, τώρα το κράτος έρχεται και βάζει νέα εμπόδια. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι ήδη οι περισσότερες απεργίες βγαίνουν παράνομες και καταχρηστικές με αυθημερόν συζητήσεις στα δικαστήρια από αγωγές της εργοδοσίας, να μην ξεχνάμε τις επιστρατεύσεις απεργών αλλά και τη νομοθέτηση  από την τωρινή κυβέρνηση  της  εργοδοτικής ανταπεργίας (λοκ άουτ), που εξασφαλίζει στα αφεντικά να μην πληρώνουν μισθό και σε όσους εργαζόμενους δεν απεργούν κατά την διάρκεια μιας απεργίας, ασκώντας επιπλέον πίεση στους απεργούς.

Στο άλλο σκέλος της τροπολογίας, τσακίζεται η ήδη υποτιμημένη έννοια του εργατικού ατυχήματος  και ναρκοθετείται το δικαίωμα του εργαζόμενου να λαμβάνει αποζημίωση μετά από εργατικό ατύχημα. Μάλιστα, με το γνώριμο σχήμα της αμφίσημης νοηματοδότησης και επιμελημένης διγλωσσίας της αριστερής διαχείρισης, η τροπολογία παρέχει φαινομενικά ευνοϊκότερους όρους, εντάσσοντας στη νομοθεσία για την καταβολή αποζημίωσης σε εργατικά ατυχήματα, πέρα από τον δόλο του εργοδότη στον οποίο οφείλεται ένα ατύχημα, και την ευθύνη αυτού για τις παραβιάσεις των κανόνων ασφαλείας και υγιεινής. Εν τούτοις, κι ενώ μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι διεκδικούσαν δικαστικά την επιπλέον αποζημίωσή τους από τον εργοδότη (πχ, για ηθική βλάβη) μιας και τα ταμεία, παρέχοντας και μια σχετική ασφάλεια, συνήθως κάλυπταν ένα μεγάλος μέρος αυτής, με την παραπάνω τροπολογία δίνεται η δυνατότητα να επανακαθορίσουν το όριο αυτής της αποζημίωσης (ή γιατί όχι να την καταργήσουν κιόλας), στέλνοντας τους εργαζόμενους να τα διεκδικήσουν δικαστικά από τους εργοδότες με το πρόσχημα της κατατεθειμένης πλέον νομοθεσίας. Εξάλλου, η ρητορική της κυβέρνησης περιλαμβάνει τη δήθεν πρόθεση να μετακυλήσει το κόστος των αποζημιώσεων των εργατικών ατυχημάτων από τα ταμεία προς τους εργοδότες, ωστόσο αυτό που κάνουν δεν είναι άλλο από το να μετατοπίζουν νομοθετικά και εννοιολογικά το βάρος απόδειξης και καταβολής της αποζημίωσης για τα ατυχήματα προς τους εργαζόμενους, μέσω της  χρονοβόρας και κοστοβόρας δικαστικής διαδικασίας.

Και όλα αυτά ενώ οι εργαζόμενοι, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας τι σημαίνουν οι ασθένειες λόγω επαγγέλματος, οι τραυματισμοί και τα σακατέματα  και ενώ οι θάνατοι εν ώρα εργασίας σε πολλούς κλάδους έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Τα εργατικά ατυχήματα δεν οφείλονται βέβαια στην θεά τύχη ή στην απροσεξία των ίδιων των εργαζομένων, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα αφεντικά, αλλά στην εντατικοποίηση, στη μη τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, στην εκμετάλλευση και το φόβο που επικρατεί σαν γενικότερο κλίμα στους χώρους δουλειάς. Αυτές τις συνθήκες προσπαθούν τώρα να δέσουν και με νόμους οι κυβερνήσεις και οι εργοδότες.

Για να θυμόμαστε και για να μην έχουμε κοντή μνήμη, οι τωρινοί κυβερνητικοί σωτήρες  του κεφαλαίου ισχυροποίησαν και επέκτειναν το αντεργατικό περιβάλλον των πρώτων μνημονιακών χρόνων, το οποίο περιελάμβανε την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Στο προϋπάρχον καθεστώς των ατομικών συμβάσεων, της πλήρους  κατάργησης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, του κατώτατου και υποκατώτατου μισθού, της μαθητείας, των voucher και της εργοδοτικής τρομοκρατίας,  ήρθαν να προσθέσουν και τις δικές τους πινελιές.

Η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, η ουσιαστική κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, το εργοδοτικό λοκ άουτ και τα νέα αντεργατικά μέτρα που συνεχώς φέρνουν, σε συνδυασμό με την όξυνση της καταστολής, την ποινικοποίηση των εργατικών αγώνων μέχρι και τη σύλληψη απεργών μέσα από τα σπίτια τους (εργαζόμενοι Καρυπίδη) δείχνουν ότι το κράτος έχει συνέχεια, ανεξάρτητα από το ποιοι κυβερνούν.

Όλα τα παραπάνω ευθυγραμμίζονται πλήρως με τις διαχρονικές επιδιώξεις των αφεντικών, που με προεξάρχοντα τον ΣΕΒ (Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων) ζητούν και επιπλέον μέτρα όπως την γενίκευση της ”ευελιξίας” στις εργασιακές σχέσεις, συμβάσεις μηδενικών ωρών, εργασία βάσει δελτίου – κουπονιών, μικροσυμβάσεις (mini jobs) κ.α.  Φυσικά δε μας κάνει εντύπωση ότι για την τωρινή τροπολογία  για την απεργία, σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό, οι εφημερίδες και τα κανάλια τους συγχαίρουν την κυβέρνηση και συντάσσονται όλοι μαζί στην ψήφισή του. Και ούτε μας κάνει εντύπωση ότι οι αλλαγές στα εργασιακά δεν αγγίζουν την ξεπουλημένη εργοδοτική ΓΣΕΕ, που έτσι κι αλλιώς συνεδριάζει και αποφασίζει με κλειστά Διοικητικά Συμβούλια.

Αυτό που θέλουν να χτυπήσουν είναι οι απεργιακές αποφάσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, που αποκτούν νόημα γιατί παίρνονται μέσα από γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων και συχνά μπλοκάρουν την παραγωγή σαν μέσο πίεσης και αγώνα. Αυτό που επιδιώκουν είναι – επειδή για πολύ καιρό ακόμα θα φέρνουν νέα μέτρα- να μην υπάρχει η απεργία σαν μέσο πάλης και οι εργαζόμενοι και τα σωματεία να γίνουμε  ”κοινωνικοί εταίροι”. Με λίγα λόγια επιδιώκουν να θωρακίσουν ένα καθεστώς ”εργασιακής ειρήνης”, φοβούμενοι εργατικές αντιδράσεις.

Όλοι εμείς που παράγουμε τα πλούτη και τα κέρδη των αφεντικών,  οι εργαζόμενοι/ες και οι άνεργοι/ες, οι κακοπληρωμένοι και οι ανασφάλιστοι μπορούμε να βρεθούμε πάνω σε πολλά κοινά πράγματα και να αγωνιστούμε. Παίρνουμε θέση βάζοντας μπροστά εργατικά αιτήματα, διαλύοντας ταυτόχρονα τις όποιες ψευδαισθήσεις για ατομικές λύσεις ή σωτήρες. Οι εργατικές συλλογικότητες και τα σωματεία μας είμαστε εμείς και είναι το δικό μας όπλο, είναι δική μας δουλειά να συμμετέχουμε καθημερινά, να τα δυναμώσουμε και να αγωνιστούμε.

Η απεργία κατακτήθηκε με αίμα και αγώνα και η επιτυχία της κρίνεται από τη συμμετοχή μας στις παρεμβάσεις, στην περιφρούρηση, στους απεργιακούς αποκλεισμούς, στον δρόμο.

Τίποτα δεν μας χαρίστηκε, ό,τι κερδίζεται γίνεται μόνο με σκληρό και ταξικό  αγώνα.

Να υπερασπιστούμε τα εργατικά μας συμφέροντα.

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΒΑΣΗΣ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΣΕΡΒΙΤΟΡΩΝ ΜΑΓΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ