Σταμάτα να βάζεις νερό στο κρασί σου… | ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 30 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ στις 12:00 στην Κοραή

Το σωματείο σερβιτόρων αποτελείται από εργαζόμενες και εργαζόμενους στον κλάδο του επισιτισμού (σερβιτόρους/ barwomen/ μπουφετζούδες/λατζέρηδες κτλ). Όσες έχουν περάσει έστω και λίγο από τον κλάδο, ξέρουν καλά ότι είναι ένας κλάδος στον οποίο δεν ισχύουν ούτε καν τα νόμιμα – το 8ωρο στη βάρδια (και το 40ωρο στην εβδομαδα) δεν υπάρχει ούτε για πλάκα, βάρδιες στην καλύτερη 9ωρες, ένσημα στη συντριπτικη πλειοψηφια των περιπτώσεων πολύ λιγότερα από τα πραγματικά, κάτι για το οποίο σε ενημερώνουν από τη συνέντευξη ακόμα, υπερωρίες, δώρα και άδειες θεωρείται σχεδόν παντού δεδομένο ότι δεν υπάρχουν, νυχτερινά δεν πληρώνει κανείς παρόλο που πολλοί/ές από εμάς δουλεύουμε μόνο νύχτα. Εργαζόμενοι που βγάζουν 2 και 3 πόστα στη βάρδια τους (σερβιτόροι που κάνουν και λάντζα, μπουφετζήδες που κάνουν και τις καθαρίστριες, ντελιβεράδες που κάνουν και καφέδες ή πληρώνουν λογαριασμούς) και όλα αυτά με το βασικό μισθό για ένα μόνο πόστο. Ελαστικοποίηση ωραρίων – μας στέλνουν σπίτι μας νωρίτερα τις μέρες που δεν έχει δουλειά, μας παίρνουν τηλέφωνο να πάμε «να βοηθήσουμε» όταν πλακώνει δουλειά, το βράδυ σχολάμε όταν φύγει και ο τελευταίος πελάτης, κι ας πιάσαμε βάρδια στις 6 το απόγευμα κι ας έχει πάει 4.30 το πρωί. Οι θηλυκότητες είμαστε υποχρεωμένες να περνάμε από οντισιόν για την εξωτερική μας εμφάνιση ή να ανεχόμαστε τον κάθε πελάτη που θεωρεί ότι δουλειά μας είναι να του κάνουμε και παρέα, και οι μετανάστες έχουμε ήδη εξασφαλίσει μία θέση ακόμα πιο κακοπληρωμένη και αόρατη, τα κουίρ και τα τρανς άτομα όταν καταφέρνουμε να βρούμε δουλειά αντιμετωπίζουμε εξευτελιστικές συμπεριφορές στους χώρους εργασίας μας.

Τα θέλουμε όλα δηλωμένα.

Στον κλάδο μας είναι πολύ συχνό το φαινόμενο να δουλεύουμε (παράνομα): πολύ παραπάνω από το 8ωρο, ή βραδινή βάρδια και αμέσως μετά πρωινή-χωρίς να τηρείται το υποχρεωτικό κενό των 13ωρών ανάμεσα στις βάρδιες-, ή 6ήμερο/8ωρο. Αυτό συμβαίνει γιατί τα ένσημα που κολλιούνται δεν αντιστοιχούν στις πραγματικές ώρες εργασίας μας. Αν δηλώνονταν όλες οι μέρες και ώρες που δουλεύουμε, τότε οι μαγαζάτορες θα ήταν υποχρεωμένοι να καταβάλλουν όλες τις νόμιμες προσαυξήσεις βραδινών, αργιών και υπερωριών. Έτσι, όχι μόνο θα ‘’βγαίναμε’’ αλλά ίσως να είχαμε την επιλογή να εργαζόμαστε λιγότερο. Ξέρουμε ότι μια ζωή θα πρέπει να δουλεύουμε για να ζούμε, αλλά δε μπορούμε να χωνέψουμε ότι θα ζούμε μόνο για να δουλεύουμε.

Ένσημα βαρέα και πλήρη

Η ορθοστασία, το κουβάλημα, τα άστατα ωράρια, η εργασία σε ώρες που οι περισσότεροι ξεκουράζονται ή διασκεδάζουν, η δουλειά σε περιβάλλον με πολύ καπνό ή πολύ δυνατή μουσική, η δουλειά σε ακραίες συνθήκες θερμοκρασίας μέσα στις κουζίνες και με αυξημένο τον κίνδυνο εργατικών ατυχημάτων, οδηγούν πολύ συχνά σε προβλήματα υγείας (διαλυμένα γόνατα, προβλήματα στη μέση, τενοντίτιδες) και άρα οι ανάγκες μας σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι αυξημένες. Απαιτούμε να ασφαλιζόμαστε για τις πραγματικές ώρες εργασίας μας και τα πραγματικά μας πόστα και όχι να γίνονται εκπτώσεις από τα αφεντικά σε βάρος της υγείας μας. Επίσης ζητάμε να ενταχθεί ξανά ο κλάδος μας στην κατηγορία των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, όπως δηλαδή ίσχυε μέχρι τα μνημόνια.

Αυξήσεις στους μισθούς – Μισθοί ανάλογα με τις ανάγκες μας

Θέλουμε μισθό που να μην εξαντλείται αποκλειστικά στην κάλυψη των εξόδων διαβίωσής μας (λογαριασμούς, διατροφή, καθώς και τα υπέρογκα πλέον ενοίκια της μητρόπολης), αλλά που να μας επιτρέπει να έχουμε ζωή και εκτός δουλειάς. Θέλουμε να έχουμε τον πρώτο λόγο στην αναψυχή, τις διακοπές, τα σχέδια και τα όνειρά μας. Ζωή δεν είναι μόνο η επιβίωση. Επίσης θέλουμε έναν μισθό που να αντιστοιχεί σε μία μη εντατικοποιημένη ανθρώπινη βάρδια.

Γιατί απεργία.

Μέσα στην εργασιακή αυτή πραγματικότητα, το κράτος καθιστά ακόμα πιο δύσκολο το να γραφτεί κάποιος στο σωματείο του, τρομοκρατώντας τον και δημοσιεύοντας τα στοιχεία του( ηλεκτρονικό φακέλωμα σωματείων). Το νέο πολυνομοσχέδιο ,επίσης προβλέπει την κατάργηση των αργιών, την μείωση του κόστους υπερωρίας και την επιεικέστερη μεταχείριση της αδήλωτης εργασίας. Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε γεμάτα μαγαζιά και παράλληλα να ακούμε το αφεντικό να γκρινιάζει ότι δεν βγαίνει, να γινόμαστε διαρκώς λάστιχο για να καλύπτουμε έκτακτες ανάγκες του μαγαζιού και από πάνω να μας λένε ότι τους στοιχίζουμε πολύ και να μας κόβουν ένσημα, δώρα, επιδόματα, άδειες.

Στις 30 Νοεμβρίου 2019, μαζί με άλλα σωματεία βάσης και πρωτοβάθμια σωματεία θα συναντηθούμε στο δρόμο, σε μια εργατική διαδήλωση που στόχο θα έχει να διαδώσει την απεργία που από κοινού αποφασίσαμε να προκηρύξουμε, ο καθένας στον κλάδο του, για τις 19 Μαρτίου 2020. Θελήσαμε να πάρουμε πίσω το όπλο της απεργίας από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ που δεν έχουν καμία γείωση με τον πραγματικό κόσμο της εργασίας, και να βάλουμε μπροστά δικά μας αιτήματα που να ανταποκρίνονται στις δικές μας ανάγκες. Είναι η δεύτερη διακλαδική απεργία που οργανώνεται από πρωτοβάθμια σωματεία βάσης, μετά την απεργία της 1ης Νοεμβρίου 2018, όπου χιλιάδες εργαζόμενοι και αλληλέγγυοι διεκδίκησαν καλύτερους μισθούς, συλλογικές συμβάσεις, καλύτερες συνθήκες εργασίας και διαδήλωσαν ενάντια στις απολύσεις και την εργοδοτική τρομοκρατία.

Από την Χιλή έως την Ελλάδα οι άνθρωποι της τάξης μας διαδηλώνουν για ζωή και αξιοπρέπεια. Βλέπουμε να ξεπηδάνε από παντού κοινότητες και πρωτοβουλίες αντιστεκόμενες στο ξεπούλημα των σπιτιών τους και στις εξώσεις, στην ιδιωτικοποίηση του νερού, στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και στων νοσοκομείων. Η κρατική καταστολή επιτίθεται στις καταλήψεις και στους αυτοοργανωμένους χώρους, στους φοιτητές που θέλουν τα πανεπιστήμια να είναι ανοιχτά για όλους και όχι για τους μεγαλοκαρχαρίες και τα συμφέροντά τους, στους κατοίκους του κέντρου που αντιστέκονται στην τουριστικοποίηση των περιοχών τους, στους εργαζόμενους που ζητούν τα δεδουλευμένα τους, στους μετανάστες που εξεγείρονται για τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης στα κέντρα κράτησης.

Στα 12 χρόνια ύπαρξης του σωματείου, αυτό που φέρνει κοντά τα μέλη του είναι η κοινή μας ανάγκη να κάνουμε τις συνθήκες εργασίας πιο βιώσιμες. Ξέρουμε πολύ καλά ότι μια συνειδητή και δηλωμένη απόφαση για απεργία δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά θεωρούμε ότι το να μείνει το μαγαζί του κάθε αφεντικού κλειστό είναι ένα από τα μέσα πίεσης απέναντι στην υποτίμηση που δεχόμαστε καθημερινά. Κλείνοντας τα μαγαζιά και κατεβαίνοντας στον δρόμο με τους συναδέλφους/ισσες μας, βάζουμε τους δικούς μας όρους στο τραπέζι, δηλώνουμε ξεκάθαρα πως μαγαζί, ‘δουλίτσα’ και συνεπώς κέρδη για τους εργοδότες δεν υπάρχουν χωρίς εμάς. Και κάπως έτσι καταλαβαίνουν αυτοί αλλά κυρίως εμείς οι ίδιες/οι την δύναμη που έχουμε.

Εμείς, οι οργανωμένοι στα σωματεία βάσης, έχουμε την δύναμη και το δείχνουμε σε κάθε ευκαιρία. Από τις πολλές και νικηφόρες εργατικές διεκδικήσεις μας απέναντι σε μικρά και μεγάλα αφεντικά, από τις μαζικές παρεμβάσεις μας στα μαγαζιά διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας μέχρι τις μαζικές διακλαδικές απεργίες που είτε συνδιοργανώναμε όπως η 1η Νοέμβρη είτε στηρίζαμε όπως η απεργία των οδηγών δικύκλου που διοργάνωσε η Σ.Β.Ε.Ο.Δ. Η απεργία συμβαίνει από τα κάτω όταν προκύπτει από τις ανάγκες που οι ίδιες/οι ορίζουμε ανάλογα με την εργασιακή καθημερινότητα όπως την αντιλαμβανόμαστε και τη βιώνουμε -χωρίς την ‘γραμμή’ ή τις υποδείξεις κάποιου ειδήμονα ή επαγγελματία συνδικαλιστή – αλλά με συλλογικές αποφάσεις που διαμορφώνονται από τα κάτω και μέσα σε οριζόντιες διαδικασίες. είμαστε οι πολλοί, οι πολλές, οι από κάτω, οι εργάτες και οι εργάτριες , εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από τον καθένα ποιες είναι οι ανάγκες μας.

Ούτε κρατικός ούτε κομματικός, ταξικός αυτόνομος συνδικαλισμός.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 30 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ στις 12:00 στην Κοραή