Την Παρασκευή 28/06 είχαμε προγραμματίσει το ετήσιο πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης του σωματείου στο μπαλκονάκι του Λυκαβηττού. Ενώ είχαν ξεκινήσει οι προετοιμασίες στον χώρο, από τις 19.00 περίπου άρχισε να καταφθάνει πλήθος αστυνομικών δυνάμεων’(‘’Ζ’’ητάδες, ‘’Δ’’ελτάδες, ασφαλίτες, μέχρι και κλούβα με ΜΑΤ) με προεξάρχοντα και συντονιστή τον διοικητή του ΑΤ Εξαρχείων. Τα επιχειρήματα της παρουσίας τους ήταν ρευστά, καθώς άλλαζαν από ώρα σε ώρα. Στην αρχή μας ζήταγαν άδεια από τον Δήμο Αθηναίων, μετά διαπίστωναν ρευματοκλοπή και διατάραξη κοινής ησυχίας (ενώ δεν έπαιζε καν μουσική) και στο τέλος ότι είχαν γίνει καταγγελίες από κατοίκους. Ταυτόχρονα, ενώ εξελισσόντουσαν όλα αυτά γινόταν αυστηρός έλεγχος και εξακριβώσεις σε κόσμο και αλληλέγγυους που ανέβαινε στον Λυκαβηττό για να στηρίξει την εκδήλωση. Κατόπιν όλων αυτών, ενώ η ώρα είχε περάσει και η αστυνομία δεν αποχωρούσε , πήραμε την απόφαση να αναβάλλουμε το πάρτυ, το οποίο προγραμματίζεται για τον Σεπτέμβρη. Μπορούμε να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα από την συγκεκριμένη απαγόρευση, παρ’ όλα αυτά για το συγκεκριμένο γεγονός θεωρούμε ότι στόχος δεν ήταν μεμονωμένα το σωματείο, αλλά ότι αποτελεί ένα μέρος της συνολικότερης επίθεσης κράτους και αφεντικών.
Αυτή την στιγμή εμείς οι εργάτες ζούμε και επιβιώνουμε σε ένα περιβάλλον οξυμένης κρίσης των αφεντικών.
Τα αφεντικά για να ανταπεξέλθουν , μας λένε ότι πρέπει να δουλεύουμε σχεδόν τζάμπα (υποτίμηση εργασίας)ή και ότι πολλοί από εμάς περισσεύουμε, δηλαδή οι ικανότητες μας δεν τους χρειάζονται αυτή την στιγμή (ανεργία). Επίσης, μας λένε, για να βγουν από αυτή την κρίση πρέπει να υπάρξει ‘’ ανάπτυξη’’, δηλαδή νέες businessμε μηδαμινό εργατικό κόστος. Tο δίπτυχο υποτίμηση εργασίας- ανάπτυξη για την αντιμετώπιση της κρίσης ολοκληρώνεται με την συνεχή παρουσία της αστυνομίας πάνω από τα κεφάλια μας, μέσα στις πλατείες μας, σε κάθε εργατική διεκδίκηση. Καταστέλλοντας όλους εμάς , προσπαθούν να επιβάλλουν τον νόμο και την τάξη τους, προληπτικά και αναγκαία. Όσον αφορά στην ανάπτυξη, μέσα σε αυτά τα σχέδια είναι και η ανάπλαση, δηλαδή η πλήρης εμπορευματοποίηση του «ιστορικού» και ευρύτερου κέντρου της Αθήνας. Δουλειές που ανοίγονται για τα αφεντικά με μεσιτικά realestate, με ζώνες κατανάλωσης και διασκέδασης, με κάθε είδους και λογιών μαφίες και φασίστες κ.α.. Ταυτόχρονα όμως, στο ευρύτερο κέντρο της Αθήνας κινείται και υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του αυτοοργανωμένου και ανταγωνιστικού κινήματος. Αυτές οι δομές όχι μόνο δεν κινούνται σε αυτή την λογική της «ανάπτυξης» των αφεντικών αλλά μπαίνουν ταυτόχρονα και σαν ανάχωμα στα σχέδια εξάπλωσης των φασιστών και στις επιθέσεις που γίνονται εναντίον των μεταναστών. Γιατί το να εργαζόμαστε συλλογικά χωρίς άμεσα ανταλλάγματα και υλικά οφέλη στα κοινωνικά εγχειρήματα, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στα σωματεία βάσης για την συλλογική μας ανατίμηση και την υπεράσπιση της τάξης μας, , είναι αγκάθι για τα αφεντικά. Είναι ενάντια στη λογική και τα σχέδια τους, είμαστε πρόβλημα, πρέπει να μας καταστείλλουν.
Ως σωματείο, στα 7 περίπου χρόνια δράσης μας έχουμε αποφασίσει ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμία σχέση με την ΓΣΣΕ και τον καθεστωτικό συνδικαλισμό που αυτή εκπροσωπεί, γιατί θεωρούμε ότι δεν εκφράζει τα εργατικά συμφέροντα, αλλά αντιθέτως τα συμφέροντα των αφεντικών. Βάσει αυτής της λογικής, δεν συμμετέχουμε και στην εργοδοτική, ουσιαστικά ομοσπονδία του κλάδου ούτε παίρνουμε κανενός είδους χρηματοδότηση από το κράτος ή από οποιονδήποτε φορέα. Τα έξοδα που έχουμε σαν σωματείο τα βάζουμε από την τσέπη μας εμείς οι ίδιοι (με μηνιαίες συνδρομές): ενοίκια γραφείων, λογαριασμοί ,μπροσούρες, φυλλάδια, αφίσες κ.α.. Έξοδα αναγκαία για να μπορούμε να συναντιόμαστε με συναδέλφους και να αλληλοστηριζόμαστε, να δρούμε και να παρεμβαίνουμε στους εργασιακούς χώρους του κλάδου που δουλεύουμε. Επειδή όμως τα λεφτά από την τσέπη μας μέχρι στιγμής δεν φτάνουν, πραγματοποιούμε και ένα πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης τον χρόνο. Έτσι , στο πλαίσιο αυτό είναι αλήθεια, ότι η επαφή που είχαμε σαν σωματείο με τους ελεύθερους χώρους (Λόφος του Στρέφη μέχρι και πέρυσι, Λυκαβηττός φέτος) ήταν εργαλειακής χρήσης, για να γίνει το πάρτι δηλαδή και να καλυφθούν τα ετήσια έξοδα. Περιστατικά όπως αυτά της απαγόρευσης σε εμάς της διεξαγωγής του πάρτυ στον Λυκαβηττό αλλά και της καταστολής που υπάρχει και στον Λόφο του Στρέφη φέτος, ανοίγουν αναγκαστικά στο εσωτερικό μας (αλλά και στο εσωτερικό άλλων συλλογικοτήτων), μια μεγάλη κουβέντα γύρω από τους ελεύθερους χώρους. Άλλωστε, η χρήση , η υπεράσπιση και η αξιοποίηση των ελεύθερων – δημόσιων χώρων είναι θέμα που πρέπει να μας απασχολήσει συνολικά σαν ανταγωνιστικό κίνημα στο αμέσως επόμενο διάστημα.
ΟΤΑΝ Η ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΟΜΟΣ, H ANΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ!
