ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΕΝΟΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΔΕΚΟ

Την ίδια στιγμή που παρακολουθούμε την πορεία της πανδημίας του COVID-19, πολλοί από εμάς κλεισμένοι στα σπίτια μας, ενώ οι υπόλοιπες εργαζόμαστε σε συνθήκες υπερεντατικοποίησης και με κίνδυνο της υγείας μας, βλέπουμε να γίνεται για ακόμα μια φορά επίθεση στην ήδη υποτιμημένη ζωή μας και να επωμιζόμαστε το βάρος μιας ακόμα κρίσης. Χιλιάδες εργαζόμενες και εργαζόμενοι βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς εισόδημα και, όσο περνάνε οι μέρες, οι δυσκολίες ως προς την επιβίωση ολοένα και αυξάνονται.

Συγκεκριμένα όσον αφορά τον κλάδο του επισιτισμού, το κλείσιμο των καταστημάτων από τις 14 Μαρτίου είχε ως αποτέλεσμα την (με διάφορους τρόπους) απώλεια εισοδήματος για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι εργαζομένων. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι μιλάμε για έναν κλάδο με πολύ υψηλά ποσοστά “μαύρης” εργασίας (υποδηλωμένης ή αδήλωτης), είναι μεγάλος ο αριθμός των συναδέλφων που δούλευαν “αόρατοι” και δεν λαμβάνονται υπόψη στα μέτρα που παίρνονται για την ενίσχυση των πληττόμενων. Άλλωστε η κήρυξη της πανδημίας συμπίπτει χρονικά και με την έναρξη της θερινής σεζόν και πολλές συναδέλφισσες και συνάδελφοι που είχαν κλείσει ή θα έκλειναν δουλειές θα μείνουν χωρίς μεροκάματο, ενώ οι οικονομίες τους τελειώνουν ή έχουν ήδη εξανεμιστεί.

Ταυτόχρονα, η ένταξη των εργαζομένων (μόνο ενός κομματιού και όχι του συνόλου τους) στα μέτρα στήριξης που πήρε το κράτος είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη δήλωση του εργοδότη τους, Αυτό σημαίνει ότι, για το κράτος, ένας εργαζόμενος δικαιούται στήριξης μόνο εάν το δικαιούται και το αφεντικό του. Δίνει επίσης πάτημα σε πολλά αφεντικά να εκβιάζουν τους εργαζομένους τους για να πάρουν ένα μέρος του επιδόματος.

Ενώ εμείς αδυνατούμε να εργαστούμε για το βιοπορισμό μας, χωρίς δική μας υπαιτιότητα, βλέπουμε παράλληλα τα πάγια έξοδά μας, όπως ενοίκιο, κοινόχρηστα, λογαριασμοί, να εξακολουθούν να τρέχουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Μιλάμε για ποσά που με δυσκολία καλύπταμε και με τον “κανονικό μισθό” μας, με τα νοίκια να έχουν φτάσει στον θεό και τα πάγια έξοδά μας να είναι το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μας. Ακόμα και όσοι “τυχεροί” δικαιούνται το έκτακτο κρατικό επίδομα και τη μείωση κατά 40% στο ενοίκιο, καλούνται να βγάλουν τα έξοδα του μήνα τους με ένα χρηματικό ποσό που ουσιαστικά προσεγγίζει αυτό της τακτικής επιδότησης ανεργίας και από μόνο του επουδενί δεν φτάνει να καλύψει το σύνολο των αναγκών τους, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη την αυξημένη κατανάλωση σε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο λόγω της αναγκαστικής παραμονής στο σπίτι.

Την ίδια στιγμή, η Ελληνική Ένωση Επιχειρήσεων Οργανωμένης Εστίασης, στην οποία είναι μέλη μεγάλα ονόματα του επισιτισμού, αλυσίδες όπως Goody’s, Βενέτης, Γρηγόρης, Pizza Hut κτλ., σε ανακοίνωσή της μιλάει για “αντικειμενική αδυναμία καταβολής” των ενοικίων των καταστημάτων και επιχειρήσεων από 1η Μαΐου. Δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση αν η κυβέρνηση σπεύσει να ικανοποιήσει και αυτό το αίτημά τους, άλλωστε αυτό που κάνει μέχρι σήμερα είναι να απαλλάσσει αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής από τις νόμιμες υποχρεώσεις τους και να μετακυλίει το κόστος στις δικές μας πλάτες. Και αναρωτιόμαστε: αν (ισχυρίζονται ότι) δεν μπορούν ο Γρηγόρης, τα Goody’s κτλ, αλυσίδες με τεράστια κέρδη (έστω και μειωμένα λόγω του κορονοϊού – και πάλι κέρδη είναι) να πληρώσουν νοίκι, πώς ακριβώς περιμένουν να το κάνουμε εμείς, με το βασικό μισθό ή με κρατικά επιδόματα ή, στη χειρότερη, και χωρίς αυτά;

Ως Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων, θεωρούμε αδιανόητο να μας ζητείται να πληρώνουμε, ενώ δεν πληρωνόμαστε. Αναγνωρίζουμε ότι όσα προαναφέραμε για τις συνθήκες στον κλάδο και για την ξαφνική υποτίμηση της ζωής μας ισχύουν και για πολλούς άλλους κλάδους και κοινωνικές ομάδες. Για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που αφορά ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνικής βάσης, οι απαντήσεις μας θα είναι ισχυρές όσο θα είναι συλλογικές. Στεκόμαστε αλληλέγγυα ο ένας δίπλα στην άλλη σε διαπροσωπικό, κλαδικό-διακλαδικό και κοινωνικό επίπεδο.