Ως εργαζόμενοι στο εστιατόριο Furin Kazan στο Σύνταγμα θεωρήσαμε αναγκαίο να τοποθετηθούμε δημόσια για την απόλυση της συναδέλφου μας Η. Ξ.. Η συνάδελφος απολύθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 2016 και από τότε παρά την γνωμάτευση της επιθεώρησης εργασίας δεν έχει λάβει τα νόμιμα δεδουλευμένα.
Το Furin Kazan αποτελεί μια γαλέρα εργασίας, όπως άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία επιχειρήσεων στο χώρο της εστίασης – τουρισμού. Τα ωράρια είναι ευέλικτα και προσαρμόζονται σύμφωνα με τις κάθε φορά διαφορετικές ανάγκες για την κερδοφορία του μαγαζιού και σε καμία περίπτωση δεν τηρείται ένα λογικό και ανθρώπινο πρόγραμμα εργασίας.
Πολλοί συνάδελφοι δουλεύουν με μισά ένσημα παρότι κάνουν πλήρεις βάρδιες κάθε εβδομάδα. Οι σερβιτόροι/ες είναι επιφορτισμένοι με καθήκοντα πέρα από αυτάπου προβλέπει η σύμβαση εργασίας τους (καθαριότητα, τηλέφωνα, παραλαβή προϊόντων και τοποθέτησή τους στην αποθήκη κ.α.). Το “dress code”, με πρόφαση την υγιεινή όχι απλά είναι υποχρεωτικό, αλλά αποτελεί λόγο για να εκτοξεύσουν τα αφεντικά απειλές απόλυσης αν δεν τηρηθεί έστω και για μια ημέρα αυτή η άθλια επιβαλλόμενη ομοιομορφία.
Επιδιώκεται έτσι,η εκμηδένιση της προσωπικότητας του κάθε εργαζόμενου, η μετατροπή τους σε μια ενιαία μάζα όπου όλοι είναι ίδιοι μπροστά στο αφεντικό και τους πελάτες. Οι αστειότητες περί κανόνων υγιεινής δεν πείθουν κανέναν, αν τα αφεντικά του Furin ενδιαφέρονται για την υγειονομική προστασία των πελατών τους ας σταματήσουν να επιβάλλουν στους σερβιτόρους/ες να καθαρίζουν τις τουαλέτες ή να μεταφέρουν τα σκουπίδια κατά τη διάρκεια της βάρδιας. Οι εργαζόμενοι, επίσης, επιτηρούνταιδιαρκώςαπόκάμερεςπου είναι τοποθετημένες ακόμη και στην αποθήκη. Τέλος, όσο αφορά τα μεροκάματα, δεν διαφέρουν και πολύ σε σχέση με την γενική πραγματικότητα στον κλάδο του επισιτισμού, δηλαδή με απλά λόγια: ΞΕΦΤΙΛΑ. Χαμηλό μεροκάματο χωρίς τις προσαυξήσεις των βραδινών ωρών και συνεχή χρωστούμενα δώρα και επιδόματα τα οποία καταβάλλονται πολύ μετά από τις καθορισμένες ημερομηνίες καταβολής. Μισθός που δεν φτάνει σε καμία περίπτωση να καλύψει τις σύγχρονες βασικές ανάγκες που έχει ο κάθε εργαζόμενος/η.
Κάπως έτσι, όχι μόνο στο Furin Kazan, αλλά στα περισσότερα μαγαζιά ηκερδοφορίατωναφεντικώναυξάνεται εν μέσω «κρίσης» και ταυτόχρονα οιεργαζόμενοιμετατρέπονταισεπολυμηχανήματαμε δεκάδες αρμοδιότητες, απολύονται μαζικά και δεν αποζημιώνονται, παίρνουν ελάχισταχρήματαχωρίςδώρακαιεπιδόματα. Διαρκήςεργατικήυποτίμησηλοιπόν. Και τα αφεντικά ξέρουν πολύ καλά, ειδικά στο χώρο του επισιτισμού, έναν κλάδο σε διαρκή ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, πως με αυτή την δοκιμασμένη συνταγή θα αυξήσουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους.
Επιπρόσθετα, μιλάμε για ένα μαγαζί δίπλα στην πλατεία Συντάγματος, στην γειτονιά της Πλάκας. Μια αστική γειτονιά στο κέντρο της Αθήνας. Κάτι το οποίο, σε συνδυασμό με το ύφος και το προφίλ του εστιατορίου, καθορίζει και την πελατεία. Η οποία, αποτελείται από πολιτικούς, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, αφεντικά γειτονικών επιχειρήσεων και τηλεπερσόνες χαμηλού διανοητικού επιπέδου. Καθώς και δεκάδες άλλους που διεκδικούν μια πόζα για like όπως επιβάλλει η εποχή, μετατρέποντας την αδιαφορίατους για τη σύγχρονη μιζέρια σε ιδεολόγημα αιχμής. Ένα συνονθύλευμα ατόμων που παρασιτούν σε βάρος των εργαζομένων βγάζοντας άναρθρες κραυγές συντηρητισμού. Μια πελατεία δηλαδή, άκρως εχθρική απέναντι στους εργαζόμενους, τους οποίους ευθαρσώς θεωρεί σύγχρονους σκλάβους. Πελάτες που απαιτούν ακόμη χειρότερες συνθήκες δουλειάς για τους εργάτες/τριες αρκεί να ικανοποιηθούν τα γούστα της διασκέδασης και εκτόνωσής τους.
Εμείς, στον αντίποδα όλων όσων βιώνουμε σους χώρους δουλειάς, κόντρα στην σύγχρονη βαρβαρότητα που ξεδιπλώνεται επιταχυνόμενα μπροστά μας, στεκόμαστε στο πλάι της συναδέλφου Η.Ξ. και στον αγώνα που διεξάγει μαζί με το σωματείο βάσης σερβιτόρων–μαγείρων για να κερδίσει τα δεδουλευμένα της. Μόνο έτσι μπορούμε να πετύχουμε τη συλλογική μαςανατίμηση, μόνο αν σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, θα σταματήσουμε την αθλιότητα που μας κυκλώνει όλο και πιο επιθετικά.
Αλληλεγγύη και συμμετοχή στα σωματείαβάσης
Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων στην Η.Ξ.
Πρωτοβουλία εργαζομένων από τα αμπάρια μιας ακόμη εργατικής γαλέρας
