ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ:
ΤΣΙ(Μ)ΠΙ(Σ) ΤΣΙ(Μ)ΠΙ(Σ)
Η συναδέλφισσα Α. εργάστηκε στο μαγαζί Τσίμπι-Τσίμπι (Φωκίωνος Νέγρη 35) από το Νοέμβρη του 2015 έως το Γενάρη του 2016. Ξεκίνησε να δουλεύει κάποια πρωινά, ενώ τα αφεντικά(δύο αφεντικά,ένας υπεύθυνος του πρωινού και ένας του βραδινού) δεν της είχαν πει πόσα μεροκάματα θα κάνει την εβδομάδα. Αντίθετα, ενημερωνόταν για το πότε θα δουλεύει την προηγούμενη μέρα και το πρόγραμμα δεν ήταν ποτέ σίγουρο. Άλλωστε πλέον θεωρείται δεδομένο για τα αφεντικά ότι μπορούν να σου κάνουν ανάκριση για το πού έχεις δουλέψει, τι κάνεις, πού μένεις, αλλά όταν φτάνουμε στο κομμάτι του: πόσα λεφτά θα παίρνεις, πόσα ένσημα, πόσες μέρες, η κουβέντα απότομα λήγει.
Τα αφεντικά από την πρώτη μέρα της ζήτησαν τα χαρτιά για να φτιαχτεί η σύμβασή της, αφού όπως της είπαν ήθελαν να είναι τυπικοί. Η Α.τους πήγε τα χαρτιά, η σύμβαση όμως μάλλον κάπου χάθηκε στο δρόμο.
H Α. μετά την πρώτη εβδομάδα, στην οποία δούλεψε κάποια πρωινά μεροκάματα, ξεκίνησε να δουλεύει κανονικά στο μαγαζί.Τί σημαίνει κανονικά στο μαγαζί αυτό;;;
6 μέρες την εβδομάδα, από 9 έως 13 ώρες, χωρίς στάνταρ ὠρα κλεισίματος του μαγαζιού, ακόμα και αν έχουν μείνει δύο πελάτες,φίλοι του αφεντικού. Φυσικά, οι βάρδιες ήταν μονές, αφού ένα άτομο, έχοντας πλέον μεταφυσικές ιδιότητες, ακριβώς όπως το ονειρεύεται κάθε ”καλό” αφεντικό και καπιταλιστής, μπορεί ταυτόχρονα να τελεί καθήκοντα μπουφετζή, σερβιτόρας, λατζιέρη, και το κερασάκι στην τούρτα….και DJ…!!!! Χαρακτηριστικά το ένα αφεντικό, με γεμάτο μαγαζί και το ένα άτομο να τρέχει αλά Βέγγος να φτιάξει και να σερβίρει τον καφέ, φωνάζει: «καλά είσαι κουφή;;δεν έχει μουσική… βάλε κανά τραγούδι..».
Ένα βράδυ η Α., έχοντας ήδη κλείσει 11 ώρες στο μαγαζί (από τις 6 το απόγευμα έως τις 5 το πρωί), ζητάει από το αφεντικό να φύγει, μιας και είχαν μείνει δύο πελάτες φίλοι του. Το αφεντικό τσαντίζεται και αρχίζει να φωνάζει και η Α. μαζεύει τα σκουπίδια και φεύγει. Τις επόμενες μέρες το αφεντικό λέει στην εργαζόμενη, με πολύ υποτιμητικό ύφος, ότι δεν κάνει για αυτή τη δουλειά γιατί θέλει να σχολάει μετά από κάποια ώρα (παράλογο και δύσκολο για ένα αφεντικό να το καταλάβει) και ότι οι σερβιτόροι και οι barman δεν έχουν ωράριο και δουλεύουν μέχρι τέλους (μέχρι τελικής πτώσης δηλαδή!).
Η Α. του είπε ότι θέλει να δουλεύει 8ωρο, το κατεκτημένο δηλαδή εργασιακό δικαίωμα ,και αυτός αντέδρασε σαν να μην το έχει ξανακούσει… Η συναδέλφισσα του είπε ότι δεν μπορεί να δουλεύει με τέτοια εξαντλητικά ωράρια και ότι όταν κουράζεται μετά από τόσες ώρες δουλειάς πρέπει να φεύγει. Του ζήτησε τη σύμβασή της και τα ένσημα που της κολλάει… και εκεί το αφεντικό άρχισε να τα μασάει λέγοντας της ότι «ναι θα τα φτιάξουμε, εμείς δεν κοιροϊδεύουμε, θα στα φέρουμε». Παρεπιπτόντως, είχε ήδη περάσει πάνω από ένας μήνας στο μαγαζί, και της κολλούσε ένα τετράωρο ένσημο την εβδομάδα, ενώ δούλευε 6 μέρες, και η ίδια δεν είχε υπογράψει κανένα χαρτί. Καθόλου κοροϊδία δηλαδή!!
Η κατάσταση συνεχίστηκε για λίγο ακόμα ἐτσι, μέσα σε ένα κλίμα υποτίμησης και ειρωνίας, με την Α. να περιμένει κάθε μέρα τη σύμβασή της, και κάθε νύχτα τί ώρα θα σχολάσει. Τελικά, μια μέρα πήγε στο αφεντικό και του είπε ότι δεν θα ξαναδουλέψει γιατί θέλει τα ένσημά της και λιγότερες ώρες δουλειάς.
Η Α. πήγε στην επιθεώρηση εργασίας διεκδικώντας τα δεδουλευμένα που της χρωστάει (προσαυξήσεις για βραδινή εργασία, κυριακές, αργίες, δώρα)αφού τα αφεντικά δεν δίνουν τίποτα από αυτά σε κανέναν εργαζόμενο.
Στην εντατικοποίηση της εργασίας απαντάμε με εντατικοποίηση των αγώνων. Δεν είμαστε ούτε θέλουμε να γίνουμε καριερίστες. Δουλεύουμε για να ζήσουμε, όχι γιατί έχουμε κανα φετίχ με τη μπάρα, όυτε για να φτιάξουμε τα μαγαζάκια των αφεντικών, που όποτε θέλουν μας διώχνουν κιόλας. Και ναι, όσο θλιβερό και αν ακούγεται αυτό στα αφεντικά μας, δεν μας αρέσει η δουλειά μας, γιατί δεν μας αρέσει να μας εκμεταλλεύονται και να κλέβουν την υπεραξία που παράγουμε.
Απαντάμε, οργανωνόμαστε στα σωματεία βάσης μας, οξύνουμε τον ταξικό αγώνα.
Αντιστεκόμαστε στους χώρους δουλειάς.
