Το σωματείο μας την Κυριακή 01/06 πραγματοποίησε παρέμβαση στο μαγαζί Βοτανοπωλείο για την υπόθεση της συναδέλφισσας Δ.Π. που εργαζόταν και απολύθηκε από το συγκεκριμένο κατάστημα. Η συναδέλφισσα, με την στήριξη του σωματείου, διεκδικεί δώρα, άδειες , επιδόματα που δεν της έχουν δοθεί καθώς και διαφορά ενσήμων. Μετά την παρέμβαση συντάχθηκε ένα κείμενο με τίτλο «Απάντηση στην παρέμβαση στο Βοτανοπωλείο», το οποίο υπογράφουν εργαζόμενοι του μαγαζιού και με αφορμή αυτό πρέπει μάλλον να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
Το σωματείο δεν θέλει να μπει σε μια διαδικασία αντιπαράθεσης με συναδέλφους, στόχος μας είναι πάντοτε η αντιπαράθεση με τα αφεντικά για να βελτιώσουμε συλλογικά ως εργαζόμενοι τις ζωές μας, χωρίς βέβαια και ποτέ να επικροτούμε νοοτροπίες που αναπαράγουν εργοδοτικές αντιλήψεις. Κοινώς, μεγάλη χάρη θα κάνουμε στο αφεντικό του Βοτανοπωλείου αν αναλωθούμε σε μια τέτοια διαμάχη, ενώ ο ίδιος συνεχίζει να αρνείται να πληρώσει τα δεδουλευμένα της συναδέλφισσας Δ.Π..
Επειδή γράφτηκαν κάποια πράγματα περί «εκβιαστικών και βιαστικών κινήσεων του σωματείου» θα θέλαμε να μιλήσουμε λίγο για τους καθημερινούς εκβιασμούς που αντιμετωπίζουμε από την πρώτη μέρα που πιάνουμε δουλειά σε ένα οποιοδήποτε μαγαζί. Ένας εκβιασμός συνεχής, που ξεκινά από τη στιγμή που προσλαμβάνεσαι και «συμφωνείς» να δουλεύεις με μισά ή καθόλου ένσημα, χωρίς επιδόματα και δώρα σε καθεστώς πλήρους ανασφάλειας και ανεργίας. Αυτό συνεχίζεται με τα ελαστικά ωράρια που σου επιβάλλονται, την ανοχή που κάνεις για να μη χάσεις τη δουλειά σου και φτάνει εώς την απόλυση , για τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων.
Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις διεκδικήσεων, όπου μέσω της νομικής οδού δικαιώνονται τα συμφέροντα των αφεντικών και προωθείται η εργοδοτική αυθαιρεσία. Όσο υπάρχουν νόμοι και παραθυράκια, όσο ο νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη, από τα λίγα όπλα που μας απομένουν είναι η δημοσιοποίηση των διεκδικήσεων και οι μαζικές κινητοποιήσεις – παρεμβάσεις.
Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις διεκδικήσεων, όπου μέσω της νομικής οδού δικαιώνονται τα συμφέροντα των αφεντικών και προωθείται η εργοδοτική αυθαιρεσία. Όσο υπάρχουν νόμοι και παραθυράκια, όσο ο νόμος είναι το δίκιο του εργοδότη, από τα λίγα όπλα που μας απομένουν είναι η δημοσιοποίηση των διεκδικήσεων και οι μαζικές κινητοποιήσεις – παρεμβάσεις.
Επίσης, συνολικά μιλώντας, ας πούμε δύο λόγια για το επιχείρημα των αφεντικών: ότι οι αγώνες και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων , «δηλαδή οι παρεμβάσεις που κάνουνε, κλείνουν τα μαγαζιά». Είναι όμως έτσι; Η αλήθεια είναι όμως ότι παρόλο που κλαίγονται, τα αφεντικά τα ίδια κλείνουν τα μαγαζιά τους και όχι οι εργαζόμενοι. Ένα αφεντικό σήμερα μπορεί να κλείσει ένα μαγαζί εδώ και με τις αποταμιεύσεις που έχει κάνει τόσα χρόνια (π.χ παρακράτηση ενσήμων, δεδουλευμένων και δώρων από τους εργαζόμενους του) να ανοίξει ένα άλλο μαγαζί αύριο παραπέρα, αναλόγως τι τον συμφέρει επιχειρηματικά, χωρίς και την ενοχλητική ύπαρξη εργαζομένων στη δούλεψη του που να διεκδικούν. Άλλωστε, και σε περιόδους καλύτερης καπιταλιστικής ανάπτυξης για τα αφεντικά, η μόνιμη ρήση τους, ήταν και είναι, ότι «ζορίζονται και δεν βγαίνουν». Γιατί και πιο παλιά έδιναν αφειδώς αυξήσεις, ολόκληρα ένσημα και δώρα, ή μας έβαζαν τόσα χρόνια συνεταίρους στα κέρδη τους; Εν τέλει, από πότε τα συμφέροντα τα δικά μας ως εργατών πρέπει να ταυτίζονται με τα συμφέροντα των αφεντικών μας;
Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού δεν είναι κάτι το απρόσωπο: είμαστε εργαζόμενοι στον τεράστιο αυτό κλάδο, έχουμε βασικές ανάγκες και επιθυμίες και δουλεύουμε για να επιβιώσουμε, πολλές φορές κάτω από άσχημες συνθήκες. Στον λίγο προσωπικό χρόνο που μας απομένει, μαχόμαστε για να βελτιώσουμε τους όρους δουλειάς και τη ζωή μας συνολικότερα, τη δική μας και των συναδέλφων μας. Κι αυτό γιατί η κατάσταση που επικρατεί σε ένα μαγαζί επηρεάζει διαδοχικά και τα άλλα και η αδιαφορία μας ανοίγει την όρεξη των αφεντικών.
Το σωματείο λειτουργεί με οριζόντιες διαδικασίες όπου όλα τα μέλη του έχουν λόγο και ευθύνη για το λόγο και τις πράξεις του και είναι ανοιχτό σε κάθε εργαζόμενο/η που θέλει να συλλογικοποιηθεί και να αγωνιστεί. Ο αγώνας κάθε εργαζόμενου/ης είναι αγώνας όλων. Όσο τα αφεντικά αυθαιρετούν και επιχειρηματολογούν με τη φράση «κοίτα,σε άλλα μαγαζιά είναι χειρότερα», συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε σε κάθε μαγαζί, μέχρι να αλλάξουμε την «πιάτσα».
ΕΜΕΙΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΑ ΜΑΓΑΖΙΑ ΤΟΥΣ,
ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
