Απλήρωτες υπερωρίες
Κατάργηση 8ώρου
Επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας
Από τις πρώτες κιόλας μέρες της πανδημίας μέχρι και σήμερα η κατάσταση στον κλάδο μας πάει από το κακό στο χειρότερο. Όσες δεν έχουμε μείνει άνεργες ή με ελάχιστα χρήματα ύστερα από μια κουτσουρεμένη έως και ανύπαρκτη σεζόν, έχουμε καταλήξει να παίρνουμε 534 ευρώ ανεξαρτήτως του αν παραδείγματος χάριν έχουμε παιδιά, ένα υπέρογκο νοίκι ή προβλήματα υγείας που χρειάζονται περίθαλψη. Το μήνυμα είναι: επιβιώστε με το χαρτζιλίκι κι όποιος ζήσει έζησε!
Από την άλλη τα αφεντικά μας που ξανά “ δεν βγαίνουν, θέλουν να βάλουμε όλοι πλάτη, ζητάν να σώσουμε την επιχείρηση γιατί είμαστε μια ‘οικογένεια’ ”, διώχνουν αβέρτα συναδέλφους που τους είναι ‘βάρος’ -αν και ποτέ δεν τους πλήρωσαν ένσημα- και απαιτούν σε όσους απομένουν να δουλεύουν 6ήμερα με λεφτά5ημέρου σαν μια νέα αυτονόητη κανονικότητα. Τα περισσότερα από εμάς εκβιαζόμαστε καθημερινά να πάρουμε κανονικές, άνευ αποδοχών άδειες σε περίπτωση που αρρωστήσουμε, να γυρνάμε δώρα στο αφεντικό που καραδοκεί στο ATM, ή να δουλεύουμε εκ περιτροπής με αρμοδιότητες που δεν μας αντιστοιχούν όποτε και για όποια δουλειά μας χρειαστεί το μαγαζί σε υγειονομικές συνθήκες για γέλια (και για κλάματα). Το ΣΕΠΕ (Σώμα επιθεώρησης εργασίας) και το ΙΚΑ με αραιά έως ανύπαρκτα ραντεβού για την εξυπηρέτηση των εργαζόμενων και με μηδενικά κλιμάκια ελέγχου ,έπειτα από εντολή του κράτους, μας αφήνουν εντελώς εκτεθειμένα στο εργασιακό αλαλούμ εν καιρό πανδημίας.
Γίνεται σαφές πως πολλοί από εμάς βρισκόμαστε σε όριο πείνας την ίδια στιγμή που προσπαθούν να μας βουλώσουν το στόμα με συγκεντρώσεις και πορείες που χαρακτηρίζονται παράνομες και καταχρηστικές, με τρομοκράτηση συνδικαλιστών και δυσβάσταχτα πρόστιμα που μας φορτώνουν σε περίπτωση που δε συμμορφωθούμε με την αστυνομοκρατία και τη γραφειοκρατία τους. Το σίριαλ όμως συνεχίζεται καθώς το τερατούργημα του πρώην υπουργού εργασίας ‘κυρίου’ Βρούτση έρχεται να αποτελειώσει ο νυν και επαγγελματίας υπουργός ‘κύριος’ Χατζηδάκης με το νομοσχέδιο για τα εργασιακά που αναμένεται να ψηφιστεί τέλη άνοιξης. Το κάθε αφεντικό θα μπορεί πλέον να επιβάλλει και νόμιμα το 10ωρο (έναν αιώνα μετά την κατάργησή του) μέσα από ατομική σύμβαση με τον εργαζόμενο, μετατρέποντας τη συζήτηση για ενδεχόμενες συλλογικές συμβάσεις μια ακόμη πιο μακρινή προοπτική. Το όριο των υπερωριών ανεβαίνει στις150 με ταυτόχρονη κατάργηση του θεσμού της υπερεργασίας και του πενθημέρου. Θεσμοθετείται έτσι και με τη βούλα του νόμου ένα ωράριο λάστιχο για τους εργαζόμενους του επισιτισμού που ήδη δουλεύουν σε προγράμματα κατά το δοκούν και τα κέφια του εργοδότη. Υποτίθεται πως για όλο αυτό το αίσχος ίσως σου καταβληθεί κανένα ψωρορεπό γιατί χρήματα για προσαυξήσεις -ως γνωστόν- δεν υπάρχουν. Και εδώ το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: σε θέλουμε μόνο απέναντι στο αφεντικό για να δουλεύεις μέχρι τελικής πτώσης, με το αφήγημα μίας ακόμη έκτακτης συνθήκης, τον covid δηλαδή. Το κράτος βρίσκει την ευκαιρία για να περάσει «αμάσητα» τέτοιου είδους νομοσχέδια. .
Επιπλέον, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, η ηλεκτρονική ψηφοφορία παραμένει απαραίτητη προϋπόθεση για κήρυξη απεργίας, με εμάς να μην μπορούμε να μαζευτούμε με τις συναδέλφισσες ακόμη και για το πιο ισχυρό και βασικό όπλο μας, την απεργία. Για σωματεία βάσης σαν το δικό μας που στηρίζουν τη λειτουργία τους πάνω στη ζύμωση των εργαζόμενων μέσα από τη γενική συνέλευση, η λογική αυτή της διάσπασης και των ψηφιοποιημένων σχέσεων μόνο να σαμποτάρει και να απομακρύνει τους εργαζόμενους που θέλουν να διεκδικήσουν έχει ως στόχο.
Επίσης, το νομοσχέδιο ποινικοποιεί την απεργιακή κινητοποίηση, καθώς οποιαδήποτε προσπάθεια παρεμπόδισης στο εσωτερικό της επιχείρησης τελεστεί στο πλαίσιο αυτής βαφτίζεται «βιαιοπραγία» μετατρέποντάς την σε ποινικά κολάσιμη πράξη, για την οποία μάλιστα ενδέχεται να πρέπει να καταβληθεί και πρόστιμο στο αφεντικό! Ουσιαστικά το κλείσιμο των καταστημάτων, που αποτελεί σημαντικό μέσο πίεσης σε μια απεργία, καθίσταται πρακτικά αδύνατο!
Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που γίνεται ζήτημα όχι μόνο η υποτίμηση της εργασίας μας αλλά η ίδια μας η επιβίωση. Δεν μασάμε όμως! Η οικονομική και ψυχολογική πίεση που αντιμετωπίζουμε καθημερινά δεν είναι λόγος για να δεχτούμε τα ελάχιστα που θέλουν να μας πλασάρουν αλλά η αιτία να αγωνιστούμε για τα περισσότερα που υπάρχουν και μας ανήκαν από πάντα. Δεν μας ‘ταιριάζουν’ οι ατομικές συμβάσεις γιατί σε αυτήν την κοινωνία δεν είμαστε άτομα αλλά τάξη και συγκεκριμένα η τάξη που παράγει τα πάντα, η εργατική. Έτσι δεν είμαστε και μόνα μας μέσα στην ανημποριά του ατόμου αλλά βρισκόμαστε με τους συναδέλφους και συνειδητοποιούμε τη δύναμή μας. Κακά τα ψέματα, έχουμε πόλεμο με τ’ αφεντικά μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμασταν ποτέ φίλοι, συνεργάτες ή συγγενείς μαζί τους αλλά η κάθε μία οικονομική τους κρίση μας υπενθύμιζε πως τα συμφέροντά τους πάντα πέφτουν στις δικές μας πλάτες, αφού είναι αντιδιαμετρικά αντίθετα από αυτά της δικής μας επιβίωσης.. Για το λόγο αυτό οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης όπου παίρνουμε ισότιμα κι από κοινού τις αποφάσεις μας, γιατί δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε ότι θέλουμε μια ζωή που να μην σπαταλιέται στο μισό μέσα σε ατελείωτη κούραση και καταναγκασμό, μια ζωή με αξιοπρέπεια και επιθυμίες που εκπληρώνονται, μια ζωή χωρίς φόβο αν θα ‘τη βγάλουμε’ κι αυτόν τον μήνα ή πως θα ‘την παλέψουμε’ και σήμερα στη δουλειά. Γνωρίζουμε άλλωστε πως η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο δεν είναι παρά η περιφέρεια της πραγματικής ζωής που μας περιμένει.
– ΠΛΗΡΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ
– ΕΝΣΗΜΑ ΒΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ
– ΜΙΣΘΟΥΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ
– ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του υπουργού μας:…”οι οικονομικές, κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις είναι ταχύτατες και επιβάλλουν την προσαρμογή της Ελλάδας στα νέα δεδομένα. Οι επιπτώσεις του κορονοϊού στην αγορά εργασίας καθιστούν την ανάγκη αυτή ακόμη περισσότερο επείγουσα. Το νομοσχέδιο, λοιπόν, αυτό θα έρθει για να προσαρμόσει την ελληνική οικονομία και την αγορά εργασίας στις εξελίξεις αυτές, αλλά και στις επιλογές των πιο προηγμένων ευρωπαϊκών κρατών” (Το δικό μας σχόλιο?… η κατάντια του να ‘σαι Χατζηδάκης)
