Το κείμενο που μοιράσαμε:
Η Δ. εργαζόταν στο cafe-bar “Ρίσκο”, στα Εξάρχεια, από το 2016 και για σχεδόν 2 χρόνια. Όπως είναι σύνηθες πλέον, από την αρχή δεν της κολλούσαν ένσημα. Το ημερομίσθιο ήταν 25 ευρώ για το 8ωρο και τα δώρα, τα επιδόματα αδείας, τα νυχτερινά κλπ έλαμπαν δια της απουσίας τους. Το 2017 και μετά από διένεξη, ξεκινάει να της κολλάει τρία 3ωρα ανά εβδομάδα ενώ προφανώς οι βάρδιές της ήταν μακρόσυρτες όπως συνηθίζεται στον κλάδο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν η πρώτη εργαζόμενη που πήρε κάποια ένσημα από το συγκεκριμένο αφεντικό. Τον Μάιο του 2018, όταν η Δ. του κάνει κρούση για ολόκληρα ένσημα και για το μισθολογικό, αυτός την απολύει. Έπειτα από καταγγελία της Δ. στην επιθεώρηση εργασίας, το αφεντικό ενώ στην αρχή αρνήθηκε τα πάντα, στη συνέχεια της κατέβαλλε ένα μέρος των δεδουλευμένων της.
Ολοένα και περισσότερα περιστατικά που έρχονται στα αυτιά μας, γίνεται προσπάθεια να δικαιολογηθούν από κάποιους με την υποτιθέμενη “συμφωνία” μεταξύ εργαζόμενου κι εργοδότη για το μισθολογικό, την ασφάλιση κλπ. Κάτι τέτοιο συνέβη κι εδώ. Εμάς, ως εργαζόμενους/ες στον κλάδο, μας απασχολεί το ζήτημα της “συμφωνίας” όπως τίθεται από τα αφεντικά και όπως αναπαράγεται από κάποιους/ες συναδέλφους/ες μας γιατί έχοντας ζήσει την κατάσταση αυτή ουκ ολίγες φορές εκ των έσω, καταλαβαίνουμε πως μόνο για συμφωνία δεν πρόκειται, μιας και δε γίνεται επί ίσοις όροις, δε γίνεται ισότιμα. Έχουμε να κάνουμε με μια εκβιαστική συνθήκη απέναντι στον εργαζόμενο που ουσιαστικά είσαι υποχρεωμένος είτε να συμβιβαστείς με τα ψίχουλα που θεωρούν ότι κοστολογείται η εργασία σου, είτε απλά να κάνεις χώρο για τον επόμενο που θα δεχτεί και να μείνεις πάλι χωρίς δουλειά. Δεν αναγνωρίζουμε καμία ρητορική περί συμφωνιών με αφεντικά. Θέλουμε τα ένσημά μας και την ιατρική μας περίθαλψη, τα δεδουλευμένα μας, τον ελεύθερο χρόνο μας.
Ως Σ.Σ.Μ., στην περίπτωση του Ρίσκο βλέπουμε άλλο ένα αφεντικό. Και αξίζει να σημειωθεί πως το εν λόγω αφεντικό, σε κείμενό του σε κινηματικά μέσα καθώς και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναφέρει το Σ.Σ.Μ. Και συγκεκριμένα πως δεν δέχτηκε κάποια κρούση από αυτό, απαξιώνοντας έτσι τον προσωπικό αγώνα της Δ. Δεν κατέχουμε τον ρόλο της επιθεώρησης ή κάποιου ελεγκτικού μηχανισμού, και ο ατομικός αγώνας κάθε εργαζόμενου είναι πάντα η αρχή. Στηρίζουμε αμετάκλητα τον αγώνα της Δ. και κάθε εργαζόμενου.
Σε αρκετές περιπτώσεις εναλλακτικών πιατσών, όπως συνέβη και σε αυτήν του “Ρίσκο”, τα αφεντικά, αν και είναι αφεντικά, βρίσκουν πάτημα και φαίνεται να προσπαθούν κάπως να βγάλουν παραέξω έναν “αντικρατικό” λόγο. Είναι πρωτοφανές για αυτούς να τους αποκαλούν αφεντικά. Χλευάζουν όταν διεκδικούμε τα ένσημά μας και τα δεδουλευμένα μας. Χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για να μην κολλάνε ένσημα το ότι είναι συνδιαλλαγή με το κράτος. Ξεπλένουν το όνομά τους επικαλούμενοι τον “αναρχικό χώρο”. Συμμετέχουν σε κινηματικές διαδικασίες κι εγχειρήματα και σε αυτοοργανωμένες ομάδες. Επιπλέον, διάφορα άτομα που συμμετέχουν στον χώρο κάνουν πλάτες σε τέτοιου είδους αφεντικά ή κρατούν ουδέτερη στάση ή ακόμα κι οι ίδιες οι εργαζόμενες/οι που συνεχίζουν να εργάζονται στο εναλλακτικό μαγαζί καταντάνε να παίρνουν το μέρος του αφεντικού αντί των συναδέλφων τους για να κερδίσουν την εύνοιά του. Κάθε τέτοια λογική πρέπει να κοπεί από τη ρίζα. Δε θα ανεχόμαστε αυτά τα άτομα ανάμεσά μας. Μας χωρίζουν έτη φωτός ταξικά και είναι ακόμα και προσβολή να θεωρούν ότι είμαστε ένα και το αυτό. Από τη στιγμή που κάποιος ή κάποια γίνει αφεντικό, έχει πάρει θέση στον ταξικό πόλεμο. Δεν κάνουμε τις πλάτες σε κανένα μαγαζάκι επειδή το “έντυσαν” μαυροκόκκινο και η συνθήκη του να είσαι αφεντικό δεν ξεπλένεται ούτε με φασέικα αυτοκολλητάκια, ούτε με οτιδήποτε άλλο χρησιμοποιήσεις για να πετύχεις αυτήν την “Εξαρχειώτικη” αισθητική. Δε δεχόμαστε τη χρήση των εργαλείων μας για τον εξευγενισμό οποιουδήποτε αφεντικού που εκμεταλλεύεται την υπεραξία μας. Αναρχικός και αφεντικό δεν γίνεται.
Τα εναλλακτικά αφεντικά μας πλασάρουν ένα “χαλαρό” εργασιακό κλίμα όπου είναι cool να πας για δουλειά με τη φορμίτσα σου. Ουσιαστικά, όμως, είναι άλλο ένα εργαλείο των αφεντικών για να μοστράρουν και να πουλήσουν το προϊόν τους μαζί με τον “αραγματικό” χαρακτήρα του μαγαζιού. Εμείς, που έχουμε εργαστεί στον επισιτισμό και συγκεκριμένα σε εναλλακτικομάγαζα, αφ’ ενός δεν αναγνωρίζουμε σε κανένα επίπεδο κάποια χαλαρότητα, αφού οι ρυθμοί έντασης της εργασίας είναι τέτοιοι που μας τσακίζουν τα σώματα, τα νεύρα, τα μυαλά και την ψυχολογία μας και αφετέρου, αναρωτιόμαστε αυτή η πλασαρισμένη χαλαρότητα πόσο απέχει από την επιβεβλημένη κανονικότητα; Στα εναλλακτικομάγαζα τα αφεντικά δεν προσλαμβάνουν άτομα με σαφή ηλικιακά, φυλετικά, έμφυλα κριτήρια και με όρους απόδοσης; Θα δέχονταν τα εναλλακτικά αφεντικά να εργαστούν άτομα με “αρρενωπά” χαρακτηριστικά ντυμένα με φόρεμα π.χ.; Θα δέχονταν τα εναλλακτικά αφεντικά να εργαστούν άτομα με κάποια μορφή αναπηρίας; Πόσο εύκολα βρίσκεις δουλειά μετά τα 30 ακόμα και στα εναλλακτικομάγαζα; Στην ουσία, λοιπόν, το χαλαρό κλίμα προφανώς και δε θα μπορούσε να σχετίζεται με τα άτομα που εργάζονται, αλλά με τα άτομα που καταναλώνουν. Χτίζεται, δηλαδή, ένα φασέικο πελατολόγιο, που υπάρχει μια χαλαρή ατμόσφαιρα με μουσικούλα, να πιει κι ο τουρίστας έτσι “αγωνιστικά” το καφεδάκι του για να ζήσει τον μύθο του στα Εξάρχεια. Κι αν ακόμα κι αυτά δε σε αφήσουν να κάνεις τα στραβά μάτια στα ένσημα που δεν κολλήθηκαν ποτέ και στους πενιχρούς μισθούς…
…τα άτομα από τον κύκλο του αφεντικού του “Ρίσκο”, θα σε αρχίσουν στις απειλές. Εσένα, την εργαζόμενη και τους συντρόφους που τόλμησαν να πάρουν το μέρος σου. Εμείς απαντάμε με συλλογικό αγώνα. Δε θα αφήσουμε καμία απειλή αναπάντητη.
Κανένα “Ρίσκο”, κανένα “Απ’ Αλλού”, κανέναν “Ξενομπάτη”, κανένα “Αλεξανδρινό”. Δε θα κάνουμε τις πλάτες σε κανένα μαγαζάκι επειδή μοστράρεται ως κάτι κοντινό σε εμάς ως ατομικότητες. Ως άτομα που δρούμε με όρους αυτοοργάνωσης και αντιεξουσίας, οφείλουμε να μην αφήνουμε έδαφος στα αφεντικά διεκδικώντας συνεχώς καλύτερους όρους δουλειάς. Να καταργήσουμε τους ρόλους αφεντικού-εργαζόμενου για μια αταξική κοινωνία, για την καταστροφή του εξουσιαστικού πολιτισμού.
