ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ WEE DRUM (ΠΑΝΟΡΜΟΥ) 8/9/2016

Παρέμβαση πραγματοπιήθηκε στο μαγαζί wee drum στην Πανόρμου από το σωματείο για εργαζόμενη/συναδέλφισσα που απολύθηκε.

(ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε και φωτογραφίες από την παρέμβαση)

Άμα ρωτήσεις στη γειτονιά της Πανόρμου, λίγο πολύ όλοι ξέρουν την Σκωτσέζικη μπυραρία  Wee Dram, με ιδιοκτήτη τον Ross Szifris. Ο Ross είναι «ο κουλ σκωτσέζος που έχει και παμπ και είναι και γαμώ τα τυπάκια». Ο ίδιος έχει να πει για την πάρτη του, πως στη Wee Dram «Έρχεσαι σαν ξένος, αλλά φεύγεις σα φίλος». Αυτό ισχύει όμως μόνο για τους πελάτες. Εντάξει, μπορεί να μοιάζει γελοίο αλλά όταν πήγε η συναδέλφισσα Μυρσίνη Λ. εκεί για δουλειά, με αυτό το κλίμα βρέθηκε αντιμέτωπη. Και όταν λέμε αντιμέτωπη, το εννοούμε. Γιατί η εικόνα που έχει φτιάξει και πουλάει ο Ross όπως και ο κάθε Ross ή Γιώργος ή Τάκης για το μαγαζί του και τη φασάρα του είναι μια εικόνα που έχει φτιαχτεί στην πλάτη των εργαζομένων του. Το γεγονός ότι είναι Σκωτσέζος και έχει μόνο 4-5 χρόνια στην Αθήνα καθόλου δεν τον απέτρεψε από το να μάθει τους συσχετισμούς ισχύος αφεντικών-εργατών και στην Ελλάδα και να τοποθετηθεί μέσα σε αυτούς παρέα με τους ντόπιους εκμεταλλευτές.

Η συναδέλφισσα Μυρσίνη Λ. ξεκίνησε να εργάζεται στη Wee Dram από τις 10 Σεπτέμβρη του 2015 μέχρι και την απόλυσή της στις 11 Ιούλη του 2016 (10 μήνες)  και επειδή σαν άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό της και την τάξη της, ευθύς εξαρχής  κατάλαβε τη μούφα του καλού κλίματος που πούλαγε ο εργοδότης. Προτιμούσε να βλέπει την ωμή πραγματικότητα της καθημερινότητάς της σε αυτή τη δουλειά που δεν ήταν τόσο καλή όσο το ίδιο το αφεντικό θέλει να δείχνει στους πελάτες. Η απάντηση σε αυτό το ”ιδανικό” κλίμα:  Ένσημα; Λειψά. [3ωρα ένσημα αντί 7/8ώρου που δούλευε και ανάλογα με το εκάστοτε πρόγραμμα/ σύμβαση “έτρωγε” και ένα με δύο ένσημα εβδομαδιαίως]. Δώρο Χριστουγέννων, δώρο Πάσχα, επίδομα αδείας,  Κυριακάτικες και νυχτερινές προσαυξήσεις; Όλα απλήρωτα. Συμφωνίες; Όλα στο βρόντο [από το μπουφέ και το σερβίρισμα φαγητού κατέληξε να “διατηρεί” τις τουαλέτες καθαρές ανά τακτά χρονικά διαστήματα, πλύσιμο πιάτων -λάντζα δηλαδή-, καθάρισμα και τακτοποίηση ντουλαπιών, ξεσκόνισμα ραφιών , καθάρισμα του υπογείου -αυτό ήταν εξτραδάκι καλοκαιρινό από όταν άρχισε το θερμόμετρο να βαράει 40άρια(!)- όλα αυτά βέβαια άμα δεν είχε πελάτες ή πολύ δουλειά το μαγαζι. [Η “δουλειά” της δεν ήταν όμως να σερβίρει πελάτες; (Όποτε έχει)];  Όσο για τα ωράρια, [ενώ το μαγαζί κλείνει και καλά στις 2 το πολύ τις καθημερινές και 3 τα Σαββατοκύριακα αν υπήρχε κέφι ξεκινούσε Καραόκε-φάση μέχρι το πρωί (κι ας ήταν Δευτέρα)], αυτά είχαν γίνει βορά στις ορέξεις του εργοδότη και των πελατών- θαμώνων, ο οποίος δεν μπορούσε να διανοηθεί να τους διώξει στις ώρες που είχε συμφωνήσει να δουλεύουν οι εργαζόμενοί του. Πώς να το κάνει άλλωστε; Αφού πρέπει να φύγουν σα φίλοι. Τους διώχνεις τους φίλους; Δεν τους διώχνεις! Φυσικά ως Αφεντικό που είναι, ξέρει: Απλήρωτους εργαζόμενους ξανα-βρίσκεις εύκολα, πελάτες-φίλους όμως(;)

Το διάστημα που η συναδέλφισσα Μυρσίνη Λ. δούλεψε στη Wee Dram, μέχρι που ξαφνικά και απροειδοποίητα πηγαίνοντας τη Δευτέρα 11 Ιούλη για δουλειά, της είπε ο εργοδότης της να φύγει γιατί απολύεται. Στο διάστημα αυτό είχε, ήδη, δει να απολύονται και άλλοι τρείς συνάδελφοί της, εξίσου απροειδοποίητα. Μιλάμε για τέσσερις απολύσεις  μέσα σε 10 μήνες (κάπως πολλές για μικρό συνοικιακό μαγαζί). Απόλυση No.1:  Καινούργια μαγείρισσα,  πάνω στην εκπαίδευση και το άγχος βγάζει λάθος πιάτο και απολύεται (δεν του άρεσε η αντίδρασή της όταν της μίλησε για το λάθος). Απόλυση No.2: Η -ανασφάλιστη- κοπέλα που καθάριζει το μαγαζί ζητάει το δώρο Χριστουγέννων και απολύεται (δεν του άρεσε ο τρόπος της, όταν ζήτησε το δώρο). Απόλυση No.3: Ο μοναδικός μάγειρας που έκανε όλες τις βάρδιες της κουζίνας, για πάνω από ένα μήνα (12ωρα/ 7ήμερα) κατά λάθος μπλέκεται και σπάει μια τηλεόραση όπως πήγαινε να μπει στην κουζίνα (τρύπα), στο άνοιγμα -όπου δεν είχε κανένα λόγο να βρίσκεται μια τηλεόραση στο πάγκο της κουζίνας- και απολύεται (δεν του άρεσε η αντίδρασή του, όταν του πρότεινε να δουλέψει “τελείως” τζάμπα αυτή τη φορά για ένα μήνα). Απόλυση No.4: Της συναδέλφισσας Μυρσίνης Λ. επειδή δεν πήγαινε για μπύρα εκεί στα ρεπό της και δεν “αγαπούσε” αρκετά το μαγαζί.  Έτσι λοιπόν η απάντηση, μετά την αρχική παγωμάρα της απόλυσής της ήταν η καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας όπου διεκδικεί τα νόμιμα χρωστούμενα δεδουλευμένα ποσά, αυτά που ο ιδιοκτήτης της Wee Dram έκλεβε τόσο καιρό. Γιατί είναι πράγματα που αν τα βάλεις κάτω είναι αυτά, που κάνουν τους μισθούς που μας δίνουν, να ακροβατούν στα όρια της επιβίωσης. Πράγματα που στην τελική είναι σάρκα από τη σάρκα του μισθού και σκόπιμα κατακερματίζονται για να μοιάζουν με γενναιοδωρία και μεγαλοψυχία του κάθε μεμονωμένου αφεντικού (εάν καταβάλλονται). Διεκδικεί λοιπόν, αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Η Μυρσίνη Λ. είναι μέλος του σωματείου σερβιτόρων, μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού και μαζί διεκδικούμε τα χρωστούμενα δεδουλευμένα. Το ξέρουμε όμως πως δεν είμαστε μόνοι. Το ξέρουμε πως οι συνάδελφοι στη Wee Dram δεν θέλουν όλοι να γίνουν φίλοι ή ρουφιάνοι του εργοδότη. Το ξέρουμε πως στη γειτονιά της Πανόρμου ζουν και εργάζονται άνθρωποι με κοινή μοίρα και κοινά συμφέροντα με εμάς. Το ξέρουμε επίσης πως ανάμεσα στους πελάτες του Ross υπάρχουν και εκείνοι που δεν είναι εντελώς καθάρματα και τη μπύρα που πίνουν εκεί δεν την ανταλλάσσουν με το μίσος τους  για τα αφεντικά. Ελπίζουμε την επόμενη φορά που θα κοιταχτούμε στα μάτια να είναι με το βλέμμα εκείνων που αντιλαμβάνονται πως είναι μαζί σε αυτό τον αγώνα και σε όλους τους επόμενους. Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.