Μέσα σε ένα περιβάλλον έντονων ταξικών αντιθέσεων όπως αυτό διαμορφώνεται από την εντεινόμενη επίθεση των αφεντικών, η οικονομική κρίση αποτελεί το όχημα για την όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, ώστε τα κέρδη των επιχειρήσεων να συνεχίσουν να αυξάνονται. Φυσικά η κρίση σηματοδοτεί και την αύξηση του ανταγωνισμού στο εσωτερικό του κεφαλαίου κάτι το οποίο αποτελέσματα το ξαναμοίρασμα των αγορών με περισσότερο ολοκληρωτικούς όρους. Αυτό έχει ως συνέπεια τη μεγαλύτερη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μικρότερου αριθμού ατόμων και την όλο και πιο ολοκληρωτική διαχείριση της μισθωτής εργασίας. Ενώ ταυτόχρονα οδηγεί στην αύξηση της ανεργίας, εξαιτίας του κλεισίματος των επιχειρήσεων, στην εντατικοποίηση, την φτωχοποίηση των εργαζομένων και την εξαθλίωση και ανέργων.
Τα αφεντικά για να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα κέρδη τους εντείνουν την πίεση στους εργαζόμενους με κάθε τρόπο. Μειώνουν τους μισθούς, αυξάνουν τις ώρες εργασίας, δεν καταβάλλουν δώρα-επιδόματα-υπερωρίες, δεν κολλάνε ένσημα, απολύουν χωρίς αποζημιώσεις. Από την μια λοιπόν έχουμε κοινωνικοποίηση των ζημιών σε περιόδους κρίσης(σαν και αυτή που διανύουμε) και από την άλλη ιδιωτικοποίηση των κερδών σε περιόδους «ανάπτυξης», δηλαδή όταν μειώνονται τα κέρδη τα αφεντικά ζητάνε από εμάς κατανόηση και να μοιραστούμε την χασούρα, ενώ όταν αυξάνουν τα τρώνε μόνοι τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μια ακόμα πρακτική είναι η «πτώχευση» των επιχειρήσεων, αφού πρώτα έχουν επενδυθούν τα κεφάλαια σε άλλες εταιρείες. Με αυτό τον τρόπο πετυχαίνεται η μη καταβολή αποζημιώσεων και δεδουλευμένων και έτσι συνεχίζουν οι από πάνω να πλουτίζουν και οι από κάτω συνεχίζουν να πτωχαίνουν.
Έτσι λοιπόν διαμορφώνεται μια πραγματικότητα στην οποία όσοι παραμένουν στην δουλειά έρχονται αντιμέτωποι με την όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ενώ όσοι περνούν στην ανεργία αντιμετωπίζουν την εξαθλίωση, την ανασφάλεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι άνεργοι να αποτελούν ένα εφεδρικό στρατό, για το κεφάλαιο, ο οποίος του επιτρέπει να εκβιάζει με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία όσους δουλεύουν και να τους εκμεταλλεύεται με ακόμα πιο δυσβάσταχτους όρους. Όταν κάποιο αφεντικό έχει να διαλέξει ανάμεσα σε κάποιον που δεν διεκδικεί (τα αυτονόητα) ένσημα-υπερωρίες-επιδόματα-τα καθορισμένα από τις συλλογικές συμβάσεις μεροκάματα και μισθούς και σε κάποιον, που τα διεκδικεί όλα τα αυτονόητα, φυσικά και θα διαλέξει τον πρώτο. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι όταν κάποιος δεν διεκδικεί όσα δικαιούται και με αγώνες έχουν κατακτηθεί είναι υπεύθυνος για την άσχημη θέση όχι μόνο του ίδιου του του εαυτού, αλλά και όλων των συναδέλφων του για τους οποίους καθιστά ακόμα πιο δύσκολο να διεκδικήσουν όσα δικαιούνται και τα οποία αποτελούν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή μας. Λειτουργώντας με αυτό τον τρόπο τα αφεντικά πέρα από τα κέρδη πετυχαίνουν και την διάσπαση των απο κάτω οι οποίοι καταλήγουν να πλειοδοτούν στην εκμετάλλευση και την καταπίεση τους προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στο πεδίο της μισθωτής εργασίας η οποία θα τους προσφέρει ένα ξεροκόμματο. Με αυτό τον τρόπο αντί να σηκώσουμε το γάντι που μας πετάνε τα αφεντικά, αναλωνόμαστε σε ένα ανταγωνισμό μεταξύ μας οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι ανοίγοντας το δρόμο για χειρότερες συνθήκες δουλειάς και επιβίωσης.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο εχθρός δεν είναι ο διπλανός μας, δηλαδή κάποιος άλλος εκμεταλλευόμενος και καταπιεσμένος αλλά αυτοί που ευθύνονται για αυτή την κατάσταση που ζούμε. Εχθρός είναι τα αφεντικά που μας εκμεταλλεύονται, το κράτος που σχεδιάζει, οργανώνει και ορίζει τους όρους της λεηλασίας μας και οι εργατοπατέρες που οι οποίοι πληρώνονται από τις κρατήσεις των μισθών μας και οι οποίοι αποτελούν τον μηχανισμό έλεγχου και εσωτερικής καταστολής των εργατικών αγώνων.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο μέσα από ακηδεμόνευτους, αυτοοργανωμένους, κοινούς αγώνες εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών με όπλο την αλληλεγγύη μπορούμε να ανατρέψουμε την υπάρχουσα κατάσταση.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι εκμεταλλευόμενοι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας και οφείλουμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο κοιτώντας το κοινό μας συμφέρον και όχι την προσωπική μας καβάντζα η οποία σήμερα είναι περισσότερο πρόσκαιρη και αβέβαιη όσο ποτέ και το μέλλον κοινό και δυσοίωνο για όλους τους από κάτω. Πρέπει να οργανωθούμε και διεκδικήσουμε συλλογικά όχι τα ψίχουλα που μας πετάνε, αλλά ολόκληρο το καρβέλι, που ούτως ή άλλως εμείς παράγουμε και σε εμάς ανήκει.
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΆΤΩ
ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΒΑΣΗΣ ΠΑΝΤΟΥ
ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΔΝΤ-ΕΚΤ-ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
