ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΤΣΑΜΠΑ
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΑΣ ΟΝΕΙΡΑ…
Σαν εργαζόμενες στην εστίαση έχουμε συνηθίσει ένα καθεστώς λάστιχο, τόσο στις μέρες όσο και στις ώρες εργασίας μας. Δουλεύουμε σε αργίες, που άλλ@ ξεκουράζονται, χωρίς να τις πληρωνόμαστε ως τέτοιες, σε εξοντωτικά ωράρια που συχνά κάνουν τη νύχτα μέρα μας και προσπαθούμε να προσαρμοστούμε σε προγράμματα που αλλάζουν από τη μία βδομάδα στην άλλη. Παρ’ όλα αυτά απαντάμε στην ασυδοσία του κάθε εργοδότη διεκδικώντας, όσ@ το θέλουμε αυτά που μας χρωστάει.
Το νέο νομοθετικό έκτρωμα του υπουργείου εργασίας είναι μια καινούργια προσπάθεια του κράτους να πάρει πίσω ακόμη και τα βασικά μας δικαιώματα με το έτσι θέλω. Κεκτημένα ενός αιώνα πάνε να καταργηθούν εν μία νυκτί, με πρόφαση την ενίσχυση της δήθεν οικονομίας της χώρας μπροστά στην πανδημία. Γνωρίζουμε καλά όμως από τα τόσα χρόνια, που δεν μοιραστήκαμε ποτέ τα κέρδη των αφεντικών, πως δεν υπάρχει μία και ενιαία οικονομία, αλλά αύξηση και διατήρηση κερδών όσο περισσότερο υποτιμάται η δική μας εργασία. Η παρούσα συνθήκη δεν αποτελεί εξαίρεση.
Πιο συγκεκριμένα, το νομοσχέδιο Βρούτση για τα εργασιακά, που ψηφίζεται τέλη Νοέμβρη, προβλέπει υπερδιπλασιασμό των μηνιαίων υπερωριών, που μπορεί να εργαστεί καποι@, ενώ αυτές παύουν να πληρώνονται ως τέτοιες. Το αφεντικό μπορεί πλέον και με τη βούλα του νόμου να μας βάζει να δουλεύουμε τζάμπα επιστρέφοντάς μας τις ώρες αυτές ως ρεπό. Εκεί που πληρωνόμασταν με κουπόνια, τώρα θα πληρωνόμαστε σε είδος ακόμη και την κατάργηση του 8ώρου μας. Η κυβερνητική ανακοίνωση μάλιστα αναφέρει αυτολεξεί: «…οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν εργαζομένους ως 10 ώρες ημερησίως κατά μέγιστο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός του ίδιου 6μήνου εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες άδειας…». Όχι μόνο θεσμοθετείται η απλήρωτη εργασία, λοιπόν, αλλά και το πρόγραμμα της δουλειάς μας φτάνει σε όρια εξευτελιστικής “ευελιξίας”, με την ώρα προσέλευσης και αποχώρησης μας να μπορεί να αλλάζει ανά μέρα. Υποτίθεται πως αυτή η δυνατότητα θα δίνεται στον εργοδότη μετά τη ‘’συγκατάθεση’’ του εργαζόμενου. Κι εδώ γελάμε, καθώς ζούμε στο πετσί μας τις συμφωνίες/εκβιασμούς των αφεντικών, είτε με νομοσχέδιο είτε χωρίς.
Αφεντικά και κράτος κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να δυσκολέψουν κάθε μορφή διεκδίκησης των εργαζομένων, ‘βάζοντας χέρι’ και στα συνδικαλιστικά μας δικαιώματα. Αποφάσεις, όπως η εξαγγελία απεργίας, θα μπορούν πλέον να παίρνονται μέσω ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, αποδυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο τόσο τη δύναμη των γενικών συνελεύσεων όσο και το κίνητρο των εργαζόμενων για ενεργή συμμετοχή και συνδιαμόρφωση μέσα στο σωματείο. Η Επιθεώρηση Εργασίας αποσύρεται ως ‘’υπέρτατος ρυθμιστής’’ συνδικαλιστικής έκφρασης και δίνει τη θέση της στον ΟΜΕΔ, όπου και κυριαρχεί η εργοδοσία μιας και η επίλυση εργασιακής διαφοράς προϋποθέτει δικηγορικά έξοδα του εργαζομένου. Απ’ ότι φαίνεται όμως η μετακύληση του κόστους διεκδίκησης στις πλάτες μας δεν φτάνει. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί καποι@ να συνδικαλιστεί είναι το φακέλωμά του στο λεγόμενο «Γενικό Μητρώο», ένα αρχείο με όλους τους εργαζόμενους που θέλουν να οργανωθούν, το οποίο ανά πάσα στιγμή θα βρίσκεται στα χέρια εργοδοτών και υπουργείου.
Η πανδημία φαίνεται να είναι η κατάλληλη συνθήκη για να εδραιωθούν μια και καλή οι παραβιάσεις στις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Βλέπουμε το κράτος να τραμπουκίζει απρόκλητα κάθε μορφή συλλογικού μαζέματος και διαδήλωσης, μπάτσοι ξεφυτρώνουν σε παρεμβάσεις μαγαζιών και συνοδεύουν συνδικαλιστές σε συναντήσεις στην επιθεώρηση εργασίας, ενώ η γενική αστυνομική αρχή στέλνει αβέρτα μέηλ σε σωματεία απαγορεύοντάς τους με το έτσι θέλω τις συγκεντρώσεις. Κι αν στην περίπτωση της παρέμβασης για την Κυριακάτικη αργία το πρόσχημα ήταν ο covid, στην περίπτωση συγκέντρωσης του Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν η αστυνομία ξεκάθαρα δηλώνει ότι «η απαγόρευση της συνάθροισης αποφασίστηκε επειδή οι οργανωτές δεν γνωστοποίησαν στην κατά τόπο αστυνομική αρχή την πρόθεσή τους για συνάθροιση», εφαρμόζοντας το χουντονόμο περί διαδηλώσεων.
Ταυτόχρονα, οι συνθήκες στη δουλειά μας, στα πόστα του σέρβις, της κουζίνας, της λάντζας, τόσο πριν όσο και μετά covid είναι γνωστή. Με αφορμή την πανδημία οι απολύσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή ενώ μόνο τον Ιούνιο που μας πέρασε οι άνεργοι στον κλάδο αυξήθηκαν κατά πολλές χιλιάδες. Παράλληλα, η επαναπρόσληψη εποχικών εργαζομένων για το 2021 δεν έχει ακόμη κατοχυρωθεί, ενώ τα απαραίτητα ένσημα για την τακτική τους επιδότηση παραμένουν ίδια, παρά το γεγονός ότι η σεζόν διήρκεσε στο μισό απ’ το συνηθισμένο. Όσ@ δεν μείναν άνεργ@, είδαν τα μεροκάματα και τις μέρες εργασίας τους να παίρνουν την κατρακύλα, ενώ πολλά ήταν τα αφεντικά που άρπαξαν την ευκαιρία να εκβιάσουν σε μαύρη εργασία με την προοπτική της πρόσληψης μετά την καραντίνα. Οι εργαζόμενες σε αναστολή βρέθηκαν να προσπαθούν να προσαρμόσουν τα έξοδά τους με κρατική επιδότηση-χαρτζιλίκι, ενώ όσοι έμειναν στα μαγαζιά το έκαναν σε αμφίβολες υγειονομικές συνθήκες και με το διπλάσιο φόρτο εργασίας μιας και τα take away-deliverάδικα πήραν φωτιά. Την ίδια στιγμή πολλές συμβάσεις μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία με τις άδειες άνευ αποδοχών να δίνουν και να παίρνουν. Κι ενώ η ίδια κατάσταση επαναλαμβάνεται με πολλά επισιτιστικά καταστήματα να έχουν κλείσει και τους εργαζόμενους να επιβιώνουν με ψίχουλα, η άμεση και έμμεση χρηματοδότηση καθώς και οι φοροελαφρύνσεις που δέχονται από το κράτος τα αφεντικά εξακολουθούν να είναι γενναίες.
Δεν περιμένουμε ούτε από το κράτος αλλά ούτε και από τον μεγάλο ‘’εργατοπατέρα’’ ΓΣΕΕ/ΕΚΑ που εξακολουθούν να ξεφτιλίζονται δίχως τέρμα, να διασφαλίσουν τα συμφέροντά μας. Είναι δικά μας και εκ διαμέτρου αντίθετα με αυτά των αφεντικών, για αυτό και δεν τους τα χαρίζουμε.
Οργανωνόμαστε στο σωματείο βάσης, συμμετέχουμε στις συνελεύσεις για να φτιάξουμε οι ίδιες τις αποφάσεις μας, για να χαράξουμε από κοινού την πορεία μας στο δρόμο. Δεν αφήνουμε την ταξική πάλη (γιατί η πραγματική πάλη συμβαίνει ανάμεσα σε τάξεις και όχι ιούς) σε κανένα σκοροφαγωμένο διοικητικό συμβούλιο ή ειδήμονα του αγώνα. Ζυμωνόμαστε και αποκτούμε εμπειρία βήμα βήμα για να χτίσουμε τις άμυνες αλλά και τις επιθέσεις μας σ’ όσους νομίζουν ότι μπορούν να μας ξεζουμίσουν. Βγαίνοντας στις πιάτσες συναντάμε τις συναδέλφισσές μας, διατηρώντας ανοιχτή τη συζήτηση με άλλα πρωτοβάθμια και σωματεία βάσης. Παλεύουμε και απεργούμε για ένα καλύτερο μεροκάματο αλλά και μια καλύτερη ζωή, αυτήν που θα στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ ΒΡΟΥΤΣΗ
ΚΑΝΕΝΑ ΠΛΑΝΟ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΝΑ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΥΜΕ
ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΛΕΠΤΟ ΑΠΛΗΡΩΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
*Στην προσπάθειά μας χρησιμοποιούμε τη γλώσσα χωρίς αποκλεισμούς ή αυθαίρετα συμπεράσματα και να συμπεριλαβουμε όσα περισσότερα φύλα γίνεται, αποφασίασαμε να χρησιμοποιούμε το σύμβολο ‘@’ για να αντικαταστίσουμε το σημείο εκείνο που οι λέξεις δίνουν τον έμφυλο προσδιορισμό. Η χρήση του συμβόλου ‘@’ γίνεται στις γλώσσες που έχουν έμφυλες εκφράσεις (Ελληνικά, Ισπανικά κ.ο.κ.). Το ‘@’ είναι ένα σύμβολο που σε υποχρεώνει να σταματήσεις. Σε υποχρεώνει να κάνεις μια παύση όταν διαβάζεις και να σκεφτείς τι και γιατί.
